Արցախի դեմ Ադրբեջանի սանձազերծած պատերազմում հավերժացած հերոսների շարքին դասվեց նաև 19-ամյա ՎԱHԵ ԵՂԻԿՅԱՆԸ՝ իր կյանքը նվիրելով հայրենիքի պաշտպանությանը և կիսատ թողնելով նպատակներն ու երազանքները։ Հաղթանակի օրն էր ծնվել, հանուն հաղթանակի էլ անմահացավ։

Ուջանում՝ Անդրանիկի արձանի շուրջը, ծերունիներ էին նստած։ Մոտեցավ որպես հին ծանոթների, հին բարեկամների: Շուտով համարյա ամբողջ գյուղը շրջապատեց նրան, ու ամբողջ գյուղի հետ զրույցի բռնվեց։ Մարդկանց հետ իսկույն մտերմանալու, նրանց առաջ ինքն իրեն բացելու և դրանով իսկ նրանց բացելու զարմանալի ձիրք ունի։ Ու միշտ բնական էր լինում երկխոսությունը, բնական, ինչպես իր գրքերում:

ՀՐԱՅՐ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԸ ծնվել է 1997 թվականի հուլիսի 22-ին, ԱՀ Մարտունու շրջանի Նորշեն համայնքում: Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Արցախի պետական համալսարանի «Իրավագիտություն» բաժինը:

Էսօր փողոցում տեսա աղբարկղի մեջ իրար վրա լցրած գրքեր։ Շատ էին։ Գիրք տեսնելիս միշտ ուզում եմ մոտենալ, տեսնել, թե ինչ գրքեր են, բայց շատ էի շտապում, կողքով անցա-գնացի։

Հետաքրքիր ա՝ ծիտիկները թանկ հաց չեն ուտում՝ էն, որ ծախում են հարստացածների սուպերմարկետների օլիգարխ բաժիններում՝ տարբեր տեսակների՝ Ցեյլոնի սարերում աճող հազվագյուտ կապույտ ցորենից թխած, խոշոր, ձևավոր աղվածքի, Ջոմոլունգմայի դոշերից հավաքած մանուշակի փոշով հարստացրած, Էկզիստենցիալիստական թոնիրներում թխած, Ֆեն-Շուի մեթոդով աղոթած՝ մի բերանը՝ 1000 դրամ... Էդ սուպերդիետիկ անախորժ հացերը չեն ուտում։ Թռնում-գալիս են, հոտ են քաշում, ծուռ-ծուռ նայում են, պարարտացնում են ու թռնում-գնում։

Շատ մի՛ նեղվեք, իրանք փեխբուրտիով են հաղթել։

Երիտթուրքերի ծրագրած հայոց ցեղասպանությունը երբեք նպատակին չէր հասնի, եթե արևմտահայությունը միասնաբար ոտքի կանգներ ու մաքառեր, ինչպես արեց վանեցին, գարահիսարցին, հաճընցին:

Երևանում իմ համար տեսարժան վայր չկա, հիշարժան կա, հուշարժան կա, սիրարժան կա, իսկ տեսարժան չկա։ Տեսարժան վայրերը զբոսաշրջիկների համար են, իսկ իմ համար դրանք ինքնության աղյուսներ են, ուղեղի գորշ նյութի երփներանգ բովանդակություն։ Իմ ուղեղի ծալքերի մեջ նենց Երևան կգտնես, նենց վայրեր ու պատկերներ, որ էլ երբեք, ոչ ոք չի տեսնի։ Դրանք և՛ հարստություն են, և՛ ցավ, և՛ կարոտ։

1920 թ. Մարտի 22-26-ն ընկած ժամանակահատվածում սկսվեց Շուշի քաղաքի հայ ազգաբնակչության կոտորած, տեղահանություն, գույքի և անձնական ունեցվածքի ոչնչացում և թալան իրագործված Թուրքիայի Հանրապետության բանակի, նրա կողմից աջակցություն ստացող Արցախում բնակվող թուրքերի (թաթարների) և քրդական առանձին խմբավորումների կողմից։

Հանապազօր կյանքից հոգնած, ձանձրացած, ուժահատ ու դժկամ՝ ո՞ր մեկս գոնե մեկ անգամ չենք երազել ընկնել մի անմարդաբնակ կղզի և ապրել այնտեղ խելացնոր աշխարհից կտրված, իբրև նոր օրերի Ռոբինզոն: Օվկիանոսի ջրերը կսրբեին բոլոր կապող թելերը, ձայները, հետքերը, և կլիներ միայն կղզին, որտեղ չկան պայմանականություններ, չկան խաղարկվելիք դերեր, ներկրվող տագնապներ, արտանետվող խռովքներ: Մեր կղզին մեզ կտար երանության գերագույն դրսևորումը՝ մարմնի և հույզերի սանձարձակ ինքնավարությունը: